هدف قرار دادن سرطان با یک نانوذرات بُرس‌مانند، حاوی چند دارو
تاریخ انتشار: ۱۹ بهمن ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۷۰۵۲۴۴۱
محققان با استفاده از ذراتی شبیه به برس گِرد، می‌توانند ترکیبات با قابلیت هم‌افزایی دارو‌های سرطانی را شناسایی و ارائه دهند.
به گزارش گروه دانشگاه خبرگزاری دانشجو، محققان با استفاده از ذراتی شبیه به برس گِرد، می‌توانند ترکیبات با قابلیت هم‌افزایی دارو‌های سرطانی را شناسایی و ارائه دهند.
درمان سرطان با ترکیبی از دارو‌ها می‌تواند مؤثرتر از استفاده از یک داروی واحد باشد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
برای کمک به رسیدگی به این چالش‌ها، شیمیدانان موسسه فناوری ماساچوست (MIT) یک نانوذرات به شکل برس گِرد را طراحی کرده‌اند که می‌تواند با دارو‌های متعدد، در نسبت‌هایی که به راحتی قابل کنترل هستند، بارگیری شود. محققان با استفاده از این ذرات توانستند نسبت بهینه سه داروی سرطانی را که برای درمان میلوما مولتیپل استفاده می‌شود، محاسبه کرده و آن را ارائه دهند.
جرمیا جانسون استاد MIT می‌گوید: «علاقه زیادی به یافتن روش‌های درمانی ترکیبی هم‌افزایی برای سرطان وجود دارد، به این معنی که این ترکیب دارو‌ها برخی از مکانیسم‌های اساسی سلول سرطانی را هدف قرار می‌دهند و به آنها امکان می‌دهد تا به طور مؤثرتری عمل کنند. اما اغلب اوقات ما نمی‌دانیم که این نسبت مناسب چه خواهد بود.»
در یک مطالعه روی موش‌ها، محققان نشان دادند که نانوذرات حامل سه دارو در نسبت هم‌افزایی شده می‌توانند تومور‌های سرطانی را کوچک کنند و این کار بسیار بیشتر از زمانی است که این سه دارو با همان نسبت داده می‌شدند، اما درون یک نانوذره نبودند. محققان می‌گویند این بستر نانوذرات به‌طور بالقوه می‌تواند برای ارائه ترکیبات دارویی در برابر انواع سرطان‌ها استفاده شود.
استفاده از نانوذرات برای تهیه دارو‌های سرطانی به دارو‌ها اجازه می‌دهد تا در محل تومور جمع شوند و عوارض جانبی سمی را کاهش دهند، زیرا این ذرات از رهایش زودرس دارو‌ها محافظت می‌کنند. با این حال، تنها تعداد معدودی از فرمولاسیون داروی نانوذرات برای درمان سرطان تأیید FDA را دریافت کرده‌اند و تنها یکی از این ذرات بیش از یک دارو را حمل می‌کند.
برای چندین سال، آزمایشگاه جانسون در حال کار بر روی نانوذرات پلیمری است که برای حمل دارو‌های متعدد طراحی شده است. در این مطالعه جدید، این تیم تحقیقاتی روی یک ذره برس شکلف متمرکز شده است. برای ساختن ذرات، مولکول‌های دارویی با اتصال به بلوک‌های ساختمانی پلیمری غیرفعال می‌شوند و سپس در یک نسبت خاص برای پلیمریزاسیون با هم مخلوط می‌شوند. این کار زنجیر‌هایی را تشکیل می‌دهد که ستون فقرات مرکزی بوده و به مولکول یک ساختار مانند برس تبدیل می‌شود.
محققان با استفاده از ذرات برس مانند، قادر به تجزیه و تحلیل بسیاری از ترکیبات مختلف دارویی برای ارزیابی مؤثرترین نسبت بودند.
منبع: خبرگزاری دانشجو
کلیدواژه: سرطان نانو ذرات دارو محققان با استفاده هم افزایی دارو ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت snn.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری دانشجو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۷۰۵۲۴۴۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
اختراعی که «مرد عنکبوتی» را بی‌اعتبار می‌کند!
یک پیشرفت جدید می‌تواند دستیابی به قدرت خزیدن روی دیوار مرد عنکبوتی را آسان‌تر از همیشه کند. دانشمندان سنگاپور از یک پلیمر حافظه‌دار، چسبی قوی و قابل استفاده مجدد ساخته‌اند که با تغییر دما به سطوح می‌چسبد و از آنها جدا می‌شود.
به گزارش ایسنا، این پلیمر که اپوکسی E44 نامیده می‌شود و در دمای اتاق یک پلاستیک سخت و شیشه‌ای است، پس از گرم شدن، شکلی نرم و لاستیکی به خود می‌گیرد. در این حالت، می‌تواند به شکاف‌های سطوح دیگر نفوذ کند و اگر در همان حال سرد شود، پیوندهای بسیار قوی ایجاد می‌کند. برای جدا کردن آن تنها کاری که باید انجام دهید، این است که دوباره آن را گرم کنید.
به نقل از نیواطلس، در آزمایش‌هایی که توسط دانشمندان دانشگاه فناوری نانیانگ (NTU) سنگاپور انجام شد، این چسب توانست بر روی طیف وسیعی از بافت‌های مختلف بچسبد و هیچ اثر چسبنده‌ای از خود بر جای نگذارد. از طریق آزمایش، محققان دریافتند که بهترین شکل برای این ماده، مجموعه‌ای از ساختارهای مو مانند به نام فیبریل است که هر کدام چند میلی‌متر عرض دارند.
به عنوان مثال، در یکی از دستگاه‌ها از فیبریل‌هایی با سطح مقطع ۱۹.۶ میلی‌متر مربع (۰.۰۳ اینچ) استفاده شد که هر کدام می‌توانند تا ۱.۵۶ کیلوگرم (۳.۴ پوند) را تحمل کنند. افزودن فیبریل‌های بیشتر، حداکثر وزنی را که ماده می‌تواند تحمل کند، افزایش می‌دهد.
پروفسور جیمی هسیا (Jimmy Hsia)، نویسنده اصلی این مطالعه، می‌گوید: این فناوری برای دستگیره‌های چسبنده و ربات‌های کوهنوردی بسیار مفید خواهد بود و ممکن است روزی به انسان‌ها اجازه دهد مانند یک مرد عنکبوتی واقعی از دیوارها بالا بروند.
با این حال هنوز برای مرد عنکبوتی شدن زود است. این چسب حافظه‌دار کاملا آماده نیست. برای شروع، این چسب باید تا ۶۰ درجه سانتیگراد حرارت داده شود تا از سطح جدا شود که رسیدن به آن دما با استفاده از سشوار یک دقیقه طول می‌کشد. پس از فشرده شدن روی سطح، حدود سه دقیقه طول می‌کشد تا آنقدر خنک شود که در جای خود قفل شود. این دما و سرعت عمل برای بسیاری از کاربردها مناسب نیست، اگرچه ممکن است برای مصارف صنعتی مانند گیره‌های رباتیک که بارهای سنگین را حمل می‌کنند، کار کند، اما محققان می‌گوید که با کار بیشتر می‌توان این محرک‌ها را تغییر داد.
دکتر لینگهو چانگهونگ (Linghu Changhong)، نویسنده اول این مطالعه می‌گوید: یافته‌های ما نشان می‌دهد که کاهش زمان انتظار تا چندین ثانیه امکان‌پذیر است و دما را می‌توان به دمای نزدیک بدن کاهش داد که به طور چشمگیری امکان استفاده از آن در شرایط مختلف را ممکن می‌کند. محرک‌های تغییر ماده از یک حالت به حالت دیگر نیز می‌تواند متفاوت باشد، مانند استفاده از جریان الکتریکی یا نور به جای دما.
در نهایت، محققان می‌گویند که این روش می‌تواند برای ساخت ربات‌هایی که می‌توانند از سطوح بالا بروند یا برای وسایل بالا رفتن مانند دستکش و چکمه برای انسان استفاده شود.
انتهای پیام
دستگیری ۴ متهم اصلی پرونده مفقودی یسنا کودک کلالهای